เดลินิวส์: กฎหมายที่สังคมคาดหวังสูง

เดลินิวส์: กฎหมายที่สังคมคาดหวังสูง

เดลินิวส์  ฉบับวันที่ ๑๙ กันยายน ๒๕๖๑

เป็นกฎหมายอีกฉบับที่ใช้เวลาพิจารณายาวนานและท้าทายมากที่สุด แม้คนส่วนใหญ่คาดหวังจะได้เห็นแต่พอเอาเข้าจริง ๆ กลับไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องเพราะกฎหมายฉบับนี้ส่งผลกระทบกับทุกภาคส่วน โดยเฉพาะกับผู้มีอำนาจทางการเมืองและทางเศรษฐกิจที่เป็นส่วนสำคัญยิ่งต่อการกำหนดทิศทางอนาคตของประเทศ นั่นคือ ร่าง พ.ร.บ.ภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้าง พ.ศ. ...หากนับตั้งแต่วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2560 ที่ประชุมสภานิติบัญญัติแห่งชาติลงมติรับหลักการและตั้งคณะกรรมาธิการวิสามัญพิจารณาร่างพ.ร.บ.ดังกล่าวกำหนดกรอบเวลา 60 วัน จนกระทั่งวันนี้ก็ยังไม่แล้วเสร็จ และในวันที่ 20 กันยายนนี้ จะขอขยายเวลาพิจารณาต่ออีกเป็นครั้งที่ 9           ก่อนหน้านี้ นายวิสุทธิ์ ศรีสุพรรณ รมช.คลัง ประธานกรรมาธิการพิจารณาร่าง พ.ร.บ.ภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้าง เปิดเผยถึงสาเหตุของการพิจารณาร่างกฎหมายที่มีความล่าช้า เนื่องจากมีบางหน่วยงาน อาทิ กรุงเทพมหานคร และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (อปท.) ยังไม่มีความพร้อม ไม่สามารถเข้าไปสำรวจพื้นที่ที่จะเก็บภาษีได้ว่าควรเก็บอย่างไร ประเภทไหน ส่วนกฎหมายจะมีผลบังคับใช้ทันวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2562 หรือไม่นั้น ยังไม่สามารถยืนยันได้ เพราะขึ้นอยู่กับความพร้อมของหน่วยงานจัดเก็บเป็นสำคัญ เพราะภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้างจะเป็นรายได้ของท้องถิ่นไม่ใช่ของกระทรวงการคลังหรือรัฐบาล           อย่างไรก็ตาม รายละเอียดของกฎหมายภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้างได้สรุปรายละเอียดหมดแล้ว โดยคณะกรรมาธิการฯ พิจารณาแล้วเสร็จ ทั้งประเภทและอัตราการจัดเก็บ รวมถึงที่ดินที่ได้รับการยกเว้น การลดหย่อนและการบรรเทาการเก็บภาษี เมื่อกฎหมายมีผลบังคับก็จะประกาศและประชาสัมพันธ์ให้ทราบทั่วกัน ทั้งนี้มีการประเมินด้วยว่า ภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้างนี้จะทำให้ท้องถิ่นมีรายได้ปีละ 2.8 หมื่นล้านบาท หรือคิดเป็นร้อยละ 11-12 ของรายได้ท้องถิ่นทั้งหมด แต่รายได้ส่วนใหญ่รัฐบาลยังให้การสนับสนุน อปท. โดยเป็นการเก็บภาษีที่ดินเพื่อการพาณิชย์จะมีสัดส่วนถึงร้อยละ 90 ส่วนการเก็บภาษีที่ดินเพื่ออยู่อาศัยและเพื่อการเกษตรมีสัดส่วนเพียงร้อยละ 10           กฎหมายฉบับนี้ สังคมคาดหวังให้รัฐบาลและคณะรักษาความสงบแห่งชาติผลักดันเป็นผลสำเร็จ เพื่อลดปัญหาความเหลื่อมล้ำในสังคม แต่หากทำไม่ได้ก็อย่าไปพึ่งรัฐบาลเลือกตั้งทำให้ การขอยืดเวลาพิจารณาเพื่อเตรียมความพร้อมแก่หน่วยงานเกี่ยวข้องเป็นเรื่องที่ยอมรับและเข้าใจได้ แต่เมื่อครบกำหนด 60 วันแล้วยังต้องยืดเวลาต่ออีก ความเป็นไปได้ของกฎหมายลดความเหลื่อมล้ำจะยิ่งเลือนรางมากขึ้น วันนี้ แม้หนทางอาจดูห่างไกลแต่หากทุกคนทุกฝ่าย ประสาน ส่งเสริม สนับสนุนซึ่งกันและกันแล้วความสำเร็จจะอยู่เพียงเอื้อม