(อาจารย์กรูเกิ้ล ได้ลงประวัติของการประกาศจัดตั้งเขตรักษาพันธ์สัตว์ป่าไว้ดังนี้ครับ เนื่องจากป่าฮาลาและป่าบาลาในท้องที่ตำบลจะแนะ ตำบลแว้ง ตำบลแม่ดง ตำบลโละจูด อำเภอแว้ง ตำบลมาโมง ตำบลภูเขาทอง อำเภอสุคิริน จังหวัดนราธิวาส และตำบลอัยเยอร์เวง อำเภอเบตง จังหวัดยะลา เนื้อที่ประมาณ 270,725 ไร่มีสภาพภูมิประเทศเป็นภูเขาสูงชันสลับซับซ้อนกันเป็นป่าดิบชื้นที่อุดม สมบูรณ์ เป็นต้นน้ำลำธารของแม่น้ำหลายสาย มีสัตว์ป่าสงวนและสัตว์ป่าคุ้มครองที่สำคัญหลายชนิดอาศัยอยู่อย่างชุกชุม ฉะนั้น เพื่อรักษาไว้ซึ่งพันธุ์ของสัตว์ป่าและให้เป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของ สัตว์ป่าโดยปลอดภัย รวมทั้งเป็นการช่วยป้องกันรักษาต้นน้ำลำธารและป่าไม้ที่มีอยู่ในพื้นที่แห่ง นี้ให้คงอยู่ถาวรตลอดไป สมควรกำหนดบริเวณที่ดินป่าแห่งนี้ให้เป็นเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า ตามพระราชบัญญัติป่าสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่าตามพระราชบัญญัติสงวนและคุ้ม ครองสัตว์ป่า พ.ศ.2535 จึงจำเป็นต้องตราพระราชกฤษฎีกานี้กำหนดที่ดินป่าฮาลาและบาลา ในท้องที่ตำบลจะแนะ อำเภอจะแนะตำบลแว้ง ตำบลแม่ดง ตำบลโละจูด อำเภอแว้ง ตำบลมาโมง ตำบลภูเขาทอง อำเภอสุคิริน จังหวัดนราธิวาส และตำบลอัยเยอร์เวง อำเภอเบตง จังหวัดยะลา ให้เป็นเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า พ.ศ. 2539 ประกาศ ณ วันที่ 13 กันยายน พ.ศ. 2539)
ว่าเรื่องของเราต่อครับ เป็นอันว่าผมก็ตอบตกลงว่าจะไปร่วม โดยทำเป็นเล่นตัวพอเป็นพิธีว่าถ้าถึงเวลาแล้ว ไม่เจอผมก็ดำเนินการได้เลยไม่ต้องรอ (แบบ ลับ ลวง พราง ทำนองนั้น) หลังจากนั้นเย็นวันเสาร์ก็โทร.ไปบอกคนขับรถให้มาขับรถในวันอาทิตย์ตอน ๙ โมงเช้า โดยไม่บอกและชวนคนอื่นไปด้วย เมื่อถึงวันเดินทาง เราก็ออกเดินทางไปกันสองคนกันคนขับรถ ผ่านเทศบาลตำบลแว้ง เทศบาลตำบลบูเก๊ะตา ขึ้นเขาเข้าสู่เขตรักษาพันธ์สัตว์ป่าฮาลา-บาลา มุ่งหน้าสู่ที่ทำการเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า จะว่าไปแล้วที่นี่ผมเองก็เคยขึ้นมา ๒ หนแล้ว หนแรก ขึ้นมาประชุมสันนิบาตเทศบาลจังหวัดนราธิวาส ตามคำเชิญของเทศบาลตำบลแว้ง ซึ่งเป็นเจ้าภาพจัดการประชุมในครั้งนั้น และขึ้นมาครั้งที่สอง ก็ตามคำเชิญของกองสวัสดิการสังคมที่จัดอบรมเยาวชนกลุ่มเสี่ยง ในเรื่องของยาเสพติด สำหรับครั้งนี้เป็นครั้งที่สาม ครับ เมื่อขึ้นไปถึงเจ้าหน้าที่กำลังประชุมกับกรรมการชุมชนอยู่ ก็ยังไม่เข้ไปกวนได้แต่แอบถ่ายรูปเอาไว้ก่อน
ส่วนตัวผมก็ไปเดินถ่ายรูปเล่นตามประสาของคนชอบถ่ายรูป(แต่ไม่มีฝีมือและไม่ มีกล้องครับ เพราะถ่ายจากมือถือตลอด) สำหรับบริเวณที่ทำการของสถานีรักษาพันธุ์สัตว์ป่าแห่งนี้ จะมีที่ทำการโครงการสำรวจและรวบรวมพันธ์ไม้ดอกไม้ประดับภาคใต้ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าฮาลา-บาลา ซึ่งทำการศึกษาวิจัยเพื่อ รวบรวมพันธุ์ไม้ดอกไม้ประดับในป่าภาคใต้ มาปลูกรวมไว้ในพื้นที่โครงการฯ เพื่อการอนุรักษ์พันธุกรรมของไม้ดอกไม้ประดับในป่าภาคใต้ และขยายพันธุ์เพื่อเพิ่มปริมาณให้มากขึ้น ตั้งอยู่ด้วย แต่ก็ไม่กล้าเดินไปไกลมาก ไม่ใช่เพราะกลัวหรอกครับ แต่พื้นที่เป็นพื้นที่ป่าเขา เดินขึ้นๆลงๆ เป็นหลัก กลัวหมดแรงก่อน บริเวณแห่งนี้จะมีชื่อพันธ์พืชที่มีชื่อเสียงมากคือมีต้นดาหลาขึ้นอยู่มาก ทั้งขึ้นเองตามธรรมชาติ และนำมาปลูกประดับ โดยเฉพาะดอกดาหลาดอกสีขาว ซึ่งมีชื่อเสียงมาก นอกจากนี้ยังเป็นแหล่งที่มีนกเงือกอาศัยอยู่มาก เป็นที่นิยมของบรรดานักดูนกทั้งหลาย จะมาพักเพื่อดูนกเงือกโดยเฉพาะ
สำหรับผมเองยังได้เคยลิ้มลองชาดอกดาหลา ซึ่งทางโครงการสำรวจฯ ได้ทดลองผลิต เพื่อทำเป็นผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ เพื่อเพิ่มมูลค่าให้กับพืชพันธุ์ของไทยอีกด้วย รดชาดไม่เลวทีเดียว ประมาณออกเผ็ดนิดๆ แปลกไปอีกแบบครับ นอกจากดาหลาดอกสีขาวแล้ว ดอกไม้อีกชนิดที่ผมติดใจก็เป็นยี่โถปีนังครับ เคยขอพันธ์ลงไมปลูกที่บ้าน แต่ต้นไม่ยอมโต เข้าใจว่าดินคงไม่ดีเท่าบนเขา
หลังจากนั้นก็เป็นกระบวนการเข้าร่วมประชุมเพื่อรับฟังแผนพัฒนาชุมชน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นปัญหาข้อข้องใจที่สอบถามเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของคณะ กรรมการชุมชนเสียมากกว่า (ส่วนตัวแผนของชุมชนนั้น ทางคณะกรรมการชุมชนบอกเมื่อทำเป็นเอกสารเสร็จจะนำมามอบให้อีกครั้งหนึ่ง) ผมเองก็ยังมองปัญหาเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของคณะกรรมการชุมชนในเขตเทศบาลมา โดยตลอด เช่น การรับรองสถานะของคณะกรรมการชุมชน ในปัจจุบันในเขตเทศบาลต่างๆมีการจัดตั้งชุมชนและคณะกรรมการชุมชนกันอย่าง แพร่หลาย สถานะของคณะกรรมการชุมชน กฎเกณฑ์กติกา การจัดตั้งชุมชน สมควรมีระเบียบ กฎหมายออกมารองรับแล้วหรือยัง เพราะในปัจจุบันในส่วนของเทศบาลเองก็ใช้คณะกรรมการชุมชนเองเป็นองค์กรหลักใน การดูแลพื้นที่ รัฐบาลเองก็ใช้โดยการพัฒนาตามโครงการต่างๆของรัฐบาล เช่น โครงการ SML กองทุนชุมชนเมือง ฯลฯ ผมคิดว่าในอนาคต สตง.อาจมีปัญหาเกี่ยวกับการดำเนินงานของคณะกรรมการชุมชน เหมือนกับหลายๆกิจกรรมที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น โดนท้วงติงมาแล้ว ก็ได้
อีกปัญหาหนึ่งที่เรียกร้องกันมานาน ก็คือค่าตอบแทนของคณะกรรมการชุมชน ได้หรือไม่ได้ มีหรือไม่มี เบิกจ่ายเป็นค่าเบี้ยประชุมได้หรือไม่ อันนี้เราเองก็ต้องยอมรับในประเด็นที่ว่าในโลกปัจจุบัน หลายๆหน่วยงานของรัฐ ได้ใช้เงินเป็นตัวขับเคลื่อนการทำงาน (ผมไม่ใช้คำว่าขับเคลื่อนการพัฒนานะครับ) จนเกิดการเปรียบเทียบ ทำไมองค์กรนั้นได้เงินค่าตอบแทน องค์กรนั้นมีค่าเบี้ยประชุม องค์กรนั้นมีค่าน้ำมันรถให้ ทำไมผมไม่มีอะไรเลย งานก็หนัก ทำนองนี้ครับ
เทศบาลสร้างที่ทำการชุมชนให้ได้หรือไม่ ถ้าสร้างแล้วสภาพหรือสถานะของที่ทำการชุมชนจะอยู่อย่างไร อันนี้ก็เป็นปัญหามาตลอดเหมือนกัน คือชุมชนก็อยากได้ที่ทำการชุมชน เทศบาลเองก็ไม่กล้าสร้าง เพราะ งบประมาณตั้งได้หรือไม่ (ไม่แน่ใจระเบียบ) ที่ดินถ้าเป็นที่ดินเอกชน สร้างไปแล้วมีปัญหาหรือไม่ วันดีคืนดี เจ้าของที่ดินไม่อยากให้ใช้ที่ดินแล้ว เดือดร้อนต้องรื้อต้องย้ายกันอีก อะไรทำนองนี้ แหมปัญหามันยังเยอะอยู่เลย
ทำไมแผนชุมชนทำกันทุกปี แต่ไม่ค่อยจะได้รับงบประมาณสนับสนุนเลย ทางชุมชนก็น้อยใจเหมือนกัน ถามทุกปีก็ได้รับคำตอบว่าอยู่ในแผนพัฒนาของเทศบาลแล้ว อันนี้คำถามออกแนวน้อยใจปนบ่นเล็กๆ ก็มันอยู่ในแผนพัฒนาของเทศบาลจริงๆนี่น่า แต่มันไม่อยู่ในงบประมาณอะครับ เทศบาลมีงบพัฒนาเทศบาลประมาณปีละยี่สิบล้านบาท แต่แผนที่เสนอมาตัดแล้วตัดอีก จากแปดร้อยล้านเหลือร้อยกว่าล้าน ทรัพยากรมีอยู่อย่างจำกัด นะครับ จะไปกู้แบบรัฐบาลสักล้านล้านๆ ก็คงทำไม่ได้
ถามกันไป ตอบกันไป เครียดบ้าง สนุกสนานกันบ้าง จนเที่ยงครึ่ง เลยเวลาอาหารไปเยอะ ก็เลยต้องขอจบ เพื่อให้ทุกท่านได้รับประทานอาหารกลางวันกัน ก่อนขึ้นรถเดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น